Ζουβέ, Λουί

(Louis Jouvet, Κροζόν, Φινιστέρ 1887 – Παρίσι 1951). Γάλλος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου, σκηνοθέτης, σκηνογράφος και διευθυντής θεάτρου. Αφετηρία της θεατρικής του σταδιοδρομίας (1906-50) υπήρξε η ομάδα Action d’ Art. Το 1913 πήρε το πτυχίο της φαρμακευτικής και συγχρόνως εντάχθηκε στον θίασο του Κοπό με τον οποίο έλαβε μέρος σε σημαντικές παραστάσεις. Ενίοτε, όταν παρουσιαζόταν ανάγκη, αναλάμβανε τον ρόλο του αρχιτέκτονα, του μηχανικού θεάτρου, του σκηνογράφου και του διευθυντή φωτισμού. Το 1922, αναγνωρισμένος ηθοποιός πια, άφησε τον Κοπό και ανέλαβε την τεχνική διεύθυνση των δύο θεάτρων (Κομεντί και Στούντιο) των Ηλυσίων όπου, εκτός των άλλων, σημείωσε μεγάλη επιτυχία στο Knock του Ζιλ Ρομέν (1923). Το 1928 σκηνοθέτησε τον Ζίγκφριντ του Ζιροντού και ο μεγάλος θρίαμβος της πρεμιέρας υπήρξε η αφετηρία μιας από τις πιο θρυλικές συνεργασίες στην ιστορία του γαλλικού θεάτρου. Όλη η θεατρική παραγωγή του Ζιροντού συνάντησε στο πρόσωπο του Ζ. τον ιδανικό σκηνοθέτη και ερμηνευτή. Το 1934, ο Ζ. εγκατέλειψε την Κομεντί των Ηλυσίων και εγκαταστάθηκε στο Théâtre de l’Athenée, όπου παρουσίασε, με εξαιρετική επιτυχία, μια ξεχασμένη κωμωδία του Μολιέρου, το Σχολείο γυναικών (1936). Στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο ταξίδεψε στη Λατινική Αμερική όπου παρέμεινε έως το 1945. Μετά την επιστροφή του στο Παρίσι, τερμάτισε την εκπληκτική του σταδιοδρομία με δύο ελεύθερες ερμηνείες του Μολιέρου, τον Δον Ζουάν (1945) και τον Ταρτούφο (1950), που άφησαν έκτακτες εντυπώσεις. Η αριστοτεχνική απλότητα των εκφραστικών του μέσων και η σοφή λιτότητα στην ερμηνεία των χαρακτήρων κατέστησαν τον Ζ. κορυφαίο ηθοποιό του κινηματογράφου. Παρουσιάστηκε στην κινηματογραφική οθόνη το 1932 και έκτοτε το όνομά του συνδέθηκε με τα πιο αξιόλογα έργα των μεγάλων σκηνοθετών της εποχής (Το ηρωικό πανηγύρι του Φεντέρ, 1935· Καρνέ ντε μπαλ, του Ντιβιβιέ, 1937· Φροϊλάιν Ντόκτορ του Παμπστ, 1937· Η Μασσαλιώτισσα του Ρενουάρ, 1938· Στις όχθες του Σηκουάνα του Κλουζό, 1947 κ.ά.). Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης και οι θεατρικές του μελέτες. Ως ηθοποιός, ο Ζ. κατάφερε, χάρη στη διαύγεια της σκέψης του και στη συναρπαστική δύναμη επικοινωνίας που διέθετε, να δημιουργήσει ακόμα και μέσω των αδύνατων σημείων της ηθοποιίας του ένα πολύ προσωπικό στιλ, το οποίο προκάλεσε ένα ρεύμα θερμής συμπάθειας γύρω από την προσωπικότητά του. Η σκηνοθετική εργασία του, προϊόν ενός ορθολογιστικού μυστικισμού, αγγίζει συχνά τα όρια μιας φανταστικής και σχεδόν άυλης τελειότητας. Ο κλασικισμός του Μολιέρου, με την αποκάλυψη των πιο αυθεντικά ζωντανών αξιών του, και η εκλεπτυσμένη κομψότητα του Ζιροντού υπήρξαν οι πόλοι ανάμεσα στους οποίους κινήθηκε και ωρίμασε η πλούσια υποκριτική και σκηνοθετική του προσωπικότητα. Προσχέδιο για σκηνοθεσία έργου του Μολιέρου από τον Λουί Ζουβέ. Ο Λουί Ζουβέ στον ρόλο του Ταρτούφου, που υπήρξε μία από τις πιο μεγάλες ερμηνείες του σε έργο του Μολιέρου. Ο Γάλλος ηθοποιός Λουί Ζουβέ, σε σκηνή από την ταινία «Στις όχθες του Σηκουάνα» (1947) του Κλουζό.